Lelewel Joachim - Dzieje Polski potocznym sposobem opowiedziane

Dzieje Polski potocznym sposobem opowiedziane

Do niej wszystkie inne przystępowały i srogą wojnę z Rosją prowadziły. Duszą konfederacji byli Pułascy, nade wszystko Kazimierz, i Adam Krasiński biskup kamieniecki.
Biegał biskup po dworach europejskich szukać dla Polski wsparcia, lecz bardzo niedostateczne uzyskał. Wszystkie państwa były dawnymi wojnami znużone.
Stanowisko ich polityczne ostatecznymi traktatami tak zmienione, że Francja w ścisłej z Austrią była przyjaźni.
Austria trzymała, w trudnych dla konfederatów przypadkach, granice swoje otworzone, gdzie się chronić mogli, do Węgier lub na Śląsk.
Francja niedostateczną pomoc prywatnie dostarczała. Turcja do wojny z Rosją wyciągnięta, krótko i nieszczęśliwie wojując, niewielkim dla konfederatów była wsparciem.

206.
Wojna. Pułascy
Działania wojenne konfederacji barskiej po całej rozciągały się Polszcze i Litwie.
Wojska rosyjskie osłaniały stolicę i nie dopuszczały zetknięcia się konfederatów z wojskiem narodowym.
Wojna się toczyła: konfederacji z Rosją, nie ćwiczonych w boju konfederatów z porządnym rosyjskim wojskiem, toczyła się różnym szczęściem.
Kazimierz Pułaski najdzielniej i najdłużej działał. Potracił on ojca i braci. Ojciec jego Józef wpadł był w podejrzenie i przez samych konfederatów więziony, w więzieniu umarł.
Wiadomość o tym przeniknęła Kazimierza boleścią, zapaliła go do dzielniejszego działania, aby własnym postępowaniem ojczyznę o prawości skrzywdzonego ojca przekonał.
Dotrwał on do końca i kiedy słabiała konfederatów sprawa, on do ostatka Częstochowy bronił. Do osłabienia konfederacji przyczyniło się niemało niepomyślne porwanie króla.

207.
Porwanie króla
Konfederacja za sprawą sekretarza swego Bohusza ogłosiła tron wakujący, a niejaki Strawiński w Warszawie na zamku wręczył królowi Stanisławowi Augustowi pozwy,
aby się przed konfederacją stawił.